Ιστορία να σκεφτείς...!!!

Περπατώ σ' ένα μονοπάτι.

Αφήνω τα πόδια μου να με οδηγήσουν.

Η ματιά μου στέκεται στα δέντρα, στα πουλιά, στις πέτρες.

Στον ορίζοντα διαγράφεται το περίγραμμα μιας πόλης.

Οξύνω την ματιά μου για να την ξεχωρίσω καλύτερα.

Αισθάνομαι ότι η πόλη με έλκει.

Χωρίς να ξέρω πως, συνειδητοποιώ ότι σε αυτή την πόλη μπορώ να βρω όλα όσα  επιθυμώ.

Όλους μου τους στόχους, τους σκοπούς, τα μελλοντικά μου επιτεύγματα. 

Οι φιλοδοξίες και τα όνειρα μου βρίσκονται σε αυτή την πόλη.

Αυτό που θέλω να καταφέρω, αυτό που χρειάζομαι,αυτό που θα ήθελα να γίνω πιο πολύ,αυτό που επιδιώκω αυτό που προσπαθώ,αυτό για το οποίο δουλεύω, αυτό που πάντα φιλοδοξούσα, αυτό που θα ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου.

Φαντάζομαι ότι όλα αυτά βρίσκονται σε αυτή την πόλη.

Χωρίς δισταγμό αρχίζω να πηγαίνω προς τα κει.

Λίγο μετά, αφού αρχίζω να βαδίζω, το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό.

Κουράζομαι λίγο, άλλα δεν πειράζει.

Συνεχίζω.

Διακρίνω μια μαύρη σκιά παρακάτω, στον δρόμο.

Πλησιάζω και βλέπω ότι μια τεράστια τάφρος εμποδίζει το πέρασμα μου.

Φοβάμαι...Διστάζω.

Μ' ενοχλεί που ο στόχος μου δεν μπορεί να επιτευχθεί εύκολα.

Όπως και να' χει αποφασίζω να πηδήσω την τάφρο. 

Κάνω πίσω, παίρνω φόρα και πηδώ...

Καταφέρνω να τη περάσω.

Ξαναρχίζω τον δρόμο μου και συνεχίζω να περπατώ.

Λίγα μέτρα πιο πέρα εμφανίζεται άλλη τάφρος.

Ξαναπαίρνω φόρα και την περνάω και αυτήν.

Τρέχω προς την πόλη, ο δρόμος φαίνεται καθαρός.

Με ξαφνιάζει μια άβυσσος.

Σταματώ.

Είναι αδύνατον να πηδήσω από πάνω.

Βλέπω δίπλα πως υπάρχουν ξύλα, καρφιά και εργαλεία.

Συνειδητοποιώ ότι βρίσκονται εκεί για την κατασκευή μιας γέφυρας.

Ποτέ δεν ήμουν επιδέξιος στα χέρια...

...σκέφτομαι να παραιτηθώ.

Κοιτώ τον στόχο που επιθυμώ... και αντιστέκομαι

Αρχίζω την κατασκευή της γέφυρας.

Περνούν ώρες, μέρες, μήνες.

Η γέφυρα είναι έτοιμη.

Συγκινημένος, την διασχίζω.

Και φτάνοντας στην άλλη μεριά... ανακαλύπτω το τείχος.

Ένα γιγαντιαίο τείχος, κρύο και υγρό, περικυκλώνει την πόλη των ονείρων μου...

Αισθάνομαι απελπισμένος...

Ψάχνω τρόπο να το αποφύγω.

Δεν υπάρχει.

Πρέπει να σκαρφαλώσω.

Η πόλη είναι τόσο κοντά...

Δεν θα αφήσω το τείχος να μου φράξει το πέρασμα.

Σκέφτομαι να αναρριχηθώ.

Ξεκουράζομαι μερικά λεπτά και παίρνω αέρα...

Ξαφνικά βλέπω,

 σε μια άκρη του δρόμου,

ένα παιδί που με κοιτά σαν να με γνώριζε.

Μου χαμογελά με συνενοχή.

Μου θυμίζει τον εαυτό μου...όταν ήμουν παιδί.

Ίσως γι' αυτό τολμώ να εκφράσω φωναχτά το παράπονο μου.

"Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σε μένα και στο σκοπό μου;"

Το παιδί σηκώνει τους ώμους και μου απαντά.

"Και γιατί ρωτάς εμένα;

τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις...

Τα εμπόδια τα έφερες εσύ."

Απο το βιβλίο "ιστορίες να σκεφτείς" του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ εκδόσεις opera